کد مطلب:53219 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:176
«قسم به خداوند، روش و شیوه حضرت علی علیه السلام چنین بود: همانند بنده ها غذا می خورد و بر زمین می نشست و اگر دو پیراهن سنبلانی می خرید خدمتكارش را خبر می كرد تا هر كدام را می خواهد بهترینش را انتخاب كند و خود آن دیگر را می پوشید، هرگاه پیراهنی آستینش بلندتر بود خود آن را قطع می كرد و اگر دامن لباس عربی اش از برآمدگی و قوزك پاشنه پا می گذاشتآن را كوتاه می كرد: پنج سال خلیه بود (برای خود) نه آجری بر آجر و نه خشتی بر خشت نهاد، و نه مالك دهی، و نه طلا و نقره ای شد تا از خود به ارث گذاشته باشد. به مردم نان گندم و گوشت می خورانید ولی خودش به منزل می رفت و از نان جو و سركه استفاده می كرد؛ اگر دو كار خداپسند برایش پیش می آمد، سخت ترین را انتخاب می كرد و هزار بنده را از دسترنج دستی كه به خاك آلوده و با چهره ای عرق كرده، خرید و آزاد كرد.هیچ كس طاقت كار او را نداشت و در شب و روز هزار ركعت نماز می خواند، و شبیه ترین مردم به آن حضرت، امام زین العابدین علیه السلام بود و بعد از او كسی را طاقت عمل او نبود «یكی از تابعین از انس بن مالك شنید كه این آیه: «أمن هو قانت آناه اللیل ساجدا و قائما یحذر الأخرة ویرجو رحمة ربه»»[1] . آیا آن كس كه شب را به سحده و قیام و طاعت پردازد از عذاب آخرت ترسان است و به رحمت خدا امیدوار است «درباره حضرت علی علیه السلام» نازل شده است. آن مرد گوید: آمدم به نزد علی علیه السلام تا ببینم چگونه عبادت پروردگار را می كند؛ خدا را شاهدمی گیرم كه وقت مغرب نزد او رفتم، دیدم با اصحابش نماز می خواند، وقتی نماز تمام شد شروع به خواندن تعقیبات نمود تا این كه برای نماز عشا برخاست؛ بعد حضرت به منزلش آمدو من هم با او به منزلش درآمدم و او در طول شب تا طلوع فجر، مشغول نماز و تلاوت قرآن بود، پس وضو را تجدید كرد و به سوی مسجد رهسپار شد، با مردم نماز جماعت را برقرار كرد، بعد مشغول تعقیب شد تا آفتاب طلوع كرد؛ بعد از آن مردم به حضرتش رجوع كردند از جمله دو مرد برای محاكمه، نزدش نشستند و پس از آن دو مرد دیگر آمدند، تا وقت ظهر حضرت مشغول قضاوت و دادرسی بود؛ وضویی برای نماز ظهر گرفت و نماز را به جماعت برقرار كرد، بعد مشغول تعقیبات شد تا نماز عصر را با آنها خواند. بعد وقت مراجعات مردم می رسید، دو نفر دو نفر می آمدند تا حضرت در موردشان فتوا دهد و قضاوت كند تا آفتاب غروب كرد. من گفتم: خدا را شاهد و گواه می گیرم كه این آیه درباره حضرتش نازل شده است».[2] .
امام باقر فرمود: